Treść strony O HOKEJU
Lodowisko, sprzęt ...
Sztuczne lodowisko "działa" na zasadzie podobnej do działania domowej lodówki. Pod lodową taflą znajduje się betonowa posadzka poniżej której, wzdłuż lodowiska, przebiegają równolegle ułożone rury. Tłoczone jest nimi chłodziwo w postaci ciekłego amoniaku, którego temperatura musi się utrzymywać poniżej minus 33 C. Przygotowanie lodowiska przed sezonem zajmuje kilka dni. Najpierw mrozi się betonową płytę do momentu pojawienia się na niej szronu, a następnie ręcznie za pomocą węża zakończonego specjalną nasadką rozpyla się pod ciśnieniem mgiełkę z mikroskopijnych kropelek wody, która równomiernie osiadając na zamarzniętym podłożu zamienia się w lód. Grubość tafli lodowej nie może być zbyt duża (kilka cm), gdyż im większa jest jej grubość tym trudniej jest ją całą "przemrozić"; górna warstwa lodu staje się wtedy miękka i wodnista co zdecydowanie utrudnia grę.
Do konserwacji lodowej tafli służy rolba. Jest to specjalny samochód, który zdziera zniszczoną warstwę lodu, czyści taflę zbierając zgromadzony na niej śnieg oraz wygładza ją, zalewając wszelkie rysy i nierówności gorącą wodą. Czyszczenie i wygładzanie lodu odbywa się przed każdą tercją meczu.
Banda w swej dolnej, stykającej się z lodem, części winna być wzmocniona dodatkową, wysoką na 15 - 25 cm pomalowaną na żółto płytą. Wokół lodowiska, dla bezpieczeństwa widzów, do band powinny być zamontowane przeźroczyste szyby pleksiglasowe, o wys. 1,6 - 2 m (za bramkami) i 0,8 - 1,2 m (wzdłuż dłuższych boków lodowiska).
Po jednej stronie lodowiska znajdują się ławki dla zawodników obydwu drużyn, których max. długoć nie może przekraczać 12 m. Powinny one być oddalone od siebie o co najmniej 4 m (od linii środkowej o co najmniej 2 m) i posiadać dwoje drzwi (w tym jedne w strefie neutralnej). Po przeciwnej stronie lodowiska (w granicach strefy neutralnej) znajdują się ławki kar (oddzielone od siebie ławką sędziowską) z których każda musi pomieścić 5 zawodników.
Lodowisko jest oznakowane liniami czerwonymi i niebieskimi. Wszystkie linie posiadają szerokość 5 cm, wyjątek stanowią szer. na 30 cm czerwona linia środkowa oraz 2 linie niebieskie.
Linie czerwone to:
- linia środkowa,
- linie bramkowe i pola bramkowego,
- 4 koła wznowień o średnicy 9 m każdy znajdujące się na końcach lodowiska (po dwa w strefie ataku i w strefie obrony) wraz z punktami wznowienia gry (koła o średnicy 60 cm),
- 4 "buliki" w strefie neutralnej (oddalonych o 1,5 m od linii niebieskiej), do wznawiania gry po spalonych.
Granicę pola bramkowego (pomalowanego na błękitno) wyznacza półkole o promieniu 180 cm, którego środek znajduje się na linii bramkowej, w połowie pomiędzy słupkami bramki.
Dwie linie niebieskie dzielą część lodowiska zawartą między liniami bramkowymi (oddalonymi o 4 m od końców lodowiska) na 3 równe strefy (tercje): obrony, neutralną i ataku (po 17,67 m dług. każda). Oprócz tego w kolorze niebieskim jest okręg na środku lodowiska (o promieniu 4,5 m) wraz z miejscem rozpoczynania meczu, tercji i wznawiania gry po strzeleniu bramki.
Zawodnicy poruszają się na łyżwach hokejowych składających się z płozy wykonanej ze znakomitej, twardej stali, 2 lub 3 "kominków" łączących płozę z butem wykonanych z lekkiego i twardego tworzywa sztucznego oraz wygodnego, skórzanego, sznurowanego, usztywnionego buta posiadającego specjalne zabezpieczenia na kostki i ścięgno Achillesa.
Kije hokejowe są wykonane z drewna i mogą być długie na maks. 163 cm (mierząc od piętki łopatki do końca rękojeści). Szerokość rękojeści nie może przekraczać 3 cm, a jej gruboć 2,5 cm. Sama łopatka nie może być dłuższa niż 32 cm (od piętki do końca łopatki), jej szerokoć może się wahać od 5 do 7,5 cm, a jej wygięcie nie może być większe niż 1,5 cm mierząc prostopadle od najkrótszej linii łączącej piętkę łopatki i jej koniec do punktu łopatki o jej największym wygięciu. W zależności od kierunku wygięcia łopatki wyróżnia się kije "lewe" (gdzie prawa ręka znajduje się wyżej i trzyma kij za jego koniec, a lewa jest niżej, bliżej łopatki) i "prawe". Zawodnicy dodatkowo owijają łopatkę kija tamą, w celu lepszej kontroli nad krążkiem.
Krążek jest wykonany z twardej, wulkanizowanej, czarnej gumy (śred. 7,62 cm, wys. 2,54 cm, waga 156 - 170 g). Krążek (krążki) używany w trakcie gry, przed meczem powinien być zamrożony. Ujemna temperatura znacznie zwiększa twardoć krążka i obniża jego siłę tarcia o lód przez co ślizga się on po tafli o wiele szybciej.
Dla zabezpieczenia ciała przed urazami zawodnicy stosują sprzęt ochronny. Wszystkich graczy obowiązują kaski ochronne, juniorów ponadto metalowe kratownice bądź pleksiglasowe szybki mające chronić twarz, a przede wszystkim oczy. Barki, ramiona, łokcie i klatkę piersiową chronią przed uderzeniami tzw. bodiczki, nogi i kolana ochraniają natomiast nagolenniki. Wszystko to wykonane jest z twardego, lekkiego tworzywa sztucznego. Grube spodnie wyłożone wewnątrz specjalną pianką oraz twardymi wkładkami z tworzywa również mają za zadanie tłumić siłę spadających kijów i krążków. Podobnie jak rękawice, pokryte od zewnątrz specjalną grubą i twardą gąbką, mają za zadanie chronić palce i nadgarstki przed przypadkowymi uderzeniami kija przeciwnika.
Sprzęt bramkarza jest nieco inny niż hokeisty z pola. Na nogi zakłada on tzw. parkany, wypełnione gąbką i specjalną pianką, obciągnięte skórą, których szerokość nie może przekroczyć 30 cm. Jego łyżwy, pokryte jeszcze grubszym materiałem ochronnym, posiadają niższe "kominki" dzięki czemu obniżony środek ciężkości zapewnia mu większą stabilnoć i umożliwia lepszą manewrowoć między słupkami bramki. Mniejszy prześwit pomiędzy płozą łyżwy a podeszwą buta nie pozwala również na przypadkowe prześlizgnięcie się krążka.
Kij bramkarski jest generalnie szerszy od kija zawodnika z pola. Nieco szersza (9 cm) i dłuższa (39 cm) jest jego łopatka (która również może być wygięta do max 1,5 cm), rękojeść natomiast rozszerza się w swojej dolnej części do 9 cm na długoci 71 cm (mierząc od piętki "w górę" kija).
Rękawice bramkarskie różnią się od siebie. Ręka władająca kijem (najczęściej prawa) wyposażona jest w odbijaczkę. Na zewnątrz ma ona kształt prostokąta o wymiarach 42 na 21 cm i wypełniona jest plastikową wkładką oraz grubą warstwą pianki. Druga ręka bramkarza schowana jest w łapaczce, czyli skórzanej, obszernej rękawicy ze specjalnym koszykiem do łapania krążka. Jej najdłuższy wymiar również nie może przekroczyć 42 cm.
Wszyscy bramkarze zobowiązani są do noszenia kasków z kratownicą chroniącą twarz. "Oczka" kratownicy muszą być zdecydowanie mniejsze od średnicy krążka i szerokości łopatki kija. Niektórzy używają również specjalnego ochraniacza na krtań i szyję, w postaci mocowanej pod brodą do kratownicy, prostokątnej tabliczki z twardego tworzywa.
Najlepszy sprzęt hokejowy, począwszy od kijów, poprzez kaski, rękawice, spodnie, łyżwy, na wyposażeniu bramkarskim kończąc produkują korporacje kanadyjsko-amerykańskie (Bauer, CCM, Louisville, Easton) oraz skandynawskie (Koho, Jofa).
